تأملی در عناصر نقلی نظریه محمد عبده در معنای شفاعت اخروی بر اساس گزارش های صحیح بخاری
شفاعت همواره معنا و مفهوم معهودی در ذهنیت عالمان اسلامی، با وجود تمایزهای مذهبی و گرایش‌های متفاوت کلامی، داشته بی آنکه تحقق آن در عالم آخرت هیچ محذوری در پی داشته باشد. تا آن که در قرن چهاردهم محمدعبده در جامعه علمی اهل سنت مصر با محال شمردن تحقق شفاعت به معنای معهود آن در عالم آخرت و متشابه دانستن روایت های شفاعت، درارائه معنایی نو از شفاعت اُخروی که فایده‌مندی آن را تنها متوجه شفاعت کننده می نماید کوشیده، که نقدهای پاره‌ای از عالمان اسلامی پس از خویش را به دنبال داشت. از آنجا که نقدهای انجام گرفته ناظر به عنصر «استحاله» مورد نظر عبده بوده و به دو عنصر دیگر دیدگاه او یعنی «تشابه روایت های مأثور شفاعت» و «انحصار فایده‌مندی آن نسبت به شفاعت کننده» پاسخی دریافت نشده، بر آن شدیم تا دو ادعای اخیر وی را برپایه احادیث موجود درکتاب صحیح بخاری، به عنوان معتبر ترین جامع حدیثی اهل سنت، مورد نقد قرار داده و تقابل نظریه وی با احادیث انعکاس یافته در کتاب مذکور را ارائه نماییم.
این محتوا فقط برای اعضا قابل مشاهده است.
برای دسترسی به این محتوا، وارد سایت شده و اشتراک کتابخانه را تهیه کنید. (مشاهده راهنما)
