نظریه‌ی نص از دیدگاه متکلمان امامی
امامت، محوری‌ترین جایگاه را در منظومه‌ی اعتقادی شیعه امامی دارد. نوع تعیین و نصب امام نیز در این مکتب با دیگر مکتب‌های اسلامی متفاوت است. امامیان از همان ابتدا به دلیل آنکه مقام امامت را امتداد مقام نبوت می‌دانستند، معتقد بودند امامت امیرالمؤمنین، علی (علیه السلام) نه به دلیل فضائل بی‌شمار او نسبت به سایر صحابه و نه به دلیل انتخاب مسلمانان، بلکه بر اساس تعیین و معرفی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بوده است. این رویکرد در لسان علمی اندیشمندان امامی با تئوری «نص» تبیین شد. آنان در بحث امامت عامه (مقام ثبوت) بر آن شدند که نص، طریق انحصاری تعیین امام است؛ از این‌رو در صدد ابطال راه‌های دیگر برآمدند. در بحث امامت خاصه (مقام اثبات)، امامت امیرالمؤمنین، علی (علیه السلام) را هم با نصوص جلی، هم با نصوص خفی و هم با نص فعلی (اظهار معجزه) اثبات کردند. مقاله پیش‌رو، تئوری نص امامیان را با روی‌آورد توصیفی-تحلیلی بررسی کرده است.
این محتوا فقط برای اعضا قابل مشاهده است.
برای دسترسی به این محتوا، وارد سایت شده و اشتراک کتابخانه را تهیه کنید. (مشاهده راهنما)
