از نخستین روزهای اختلاف میان امت اسلامی در مسئله‌ی امامت و خلافت، کتاب و سنت به عنوان یکی از مهم ترین و کلیدی ترین منابع حل اختلاف به شمار آمده است. شیعیان از همان قرون نخستین با استمداد از آیات محکم الهی و سنت قطعی و مقبول نبوی، تلاش کرده اند دیدگاه خود در مسئله‌ی امامت را ثابت کنند و از عقاید خود دفاع کنند. در این میان جبهه‌ی مخالفین نیز ساکت ننشسته‌اند و سعی کرده‌اند با استفاده از همین ابزار آراء شیعه را باطل سازند و نظریه خود را اثبات کنند.
در نتیجه قرن‌ها تلاش و نقض و ابرام در این بحث، کتاب‌های مفصل و رساله‌های متعددی نگاشته شده است و به تدریج روش بحث کلامی با عامه در مسئله‌ی امامت منقح و مستحکم شده است. مناظرات میان اصحاب اهل بیت تا شیخ مفید و شاگردانش، عبدالجلیل قزوینی و دیگر مناقب‌نگاران و مناظره کنندگان ساکن در ری و علامه حلی و دیگر متکلمان مدرسه حله و همه دیگر متکلمان برجسته مکتب امامیه نقشی غیر قابل انکار در پدید آمدن روشی متقن و خدشه ناپذیر برای اثبات ولایت و امامت امیرالمؤمنین و فرزندان معصوم ایشان داشته اند.
بعید نیست اگر بگوییم پس از صدها سال مناظرات و مباحثات میان شیعیان و مخالفین، مرحوم علامه میرحامد حسین لکنهوی در کتاب شریف و عظیم «عبقات الانوار» روشی کاملاً مشخص، منقح و دقیق بر اساس کتاب و سنت برای بحث با عامه پیش گرفته است و قدم به قدم این مسیر را، با الگو گرفتن از تلاش های متکلمان پیش از خود به شکلی کم‌نظیر و کم‌سابقه پیموده است.
شناخت دقیق روش کلامی علامه میرحامد حسین در کتاب عبقات الانوار، برای هر پژوهشگر عرصه امامت امری ضروری است. همچنین برای احیای دانش کلام در روزگار جدید و پاسخگویی به شبهات و مسائل جدید پیش آمده در موضوع امامت، لازم است نخست از میراث گذشتگان به خوبی آگاه شویم و پرسش های جدید را بر اساس تجربه کهن پیشینیان پاسخ گوییم.
آیت الله میلانی در این دوره تخصصی، به معرفی و بازشناسی روش کلامی علامه میرحامد حسین پرداخته‌اند.