«مدرسه تابستانی/زمستانی» یکی از پدیده هایی است که در سنت آکادمیک جهانی سابقه ای طولانی دارد و در سالهای اخیر به فضای فرهنگی و علمی کشور ما نیز راه یافته است. اساس ایده مدرسه تابستانی، ارائه فشرده مجموعه ای از داده های علمی در یک موضوع خاص است. در مدرسه تابستانی، به جای آنکه دانشجویان یک ترم تمام در کلاس حاضر شوند، در مدتی بسیار کوتاه و معمولا کمتر از یک هفته، در یک نقطه جمع می شوند و در مجموعه ای از دروس شرکت می کنند و با اساتید برجسته آن رشته، دیگر فعالان آن عرصه و برخی از مهم ترین موضوعات و مسائل جاری در آن زمینه علمی آشنا می شوند.
بنابراین، اولا ثمره شرکت یک مدرسه تابستانی برای متخصصان هر رشته تحصیلی این است که با آخرین دستاورد های رشته خود آشنا می شوند و ثانیا دانشجویان مبتدی می توانند با شرکت در این رویداد، با اساتید و موضوعات مهم رشته خود در فرصتی کوتاه و فشرده آشنا شوند.

مدرسه حله یکی از نقاط عطف بسیار تاثیرگذار در تاریخ اندیشه امامیه است و تاثیر آن در حوزه های مختلف فکری امامیه تا امروز نیز برجای مانده است. فقه امروز امامیه در امتداد آثار محقق حلی و علامه حلی است، دانش رجال بر پایه نظریات سید احمد بن طاووس و علامه حلی امتداد یافته است و کلام امامیه هنوز حول تجرید الاعتقاد و کشف المراد می‌گردد. از منظر تاریخ تحولات اندیشه کلامی امامیه، مدرسه حله نقطه آغاز آخرین مرحله تطور و تولید کلام فلسفی است.
حلیان در اواخر قرن ششم به همت سدید الدین حمصی رازی علمای با کلام متاخر معتزلی آشنا شدند و آثار مهمی در این زمینه نگاشتند. در نیمه دوم قرن هفت و پس از سقوط بغداد، حضور خواجه نصیرالدین طوسی در حله و تحصیل علامه حلی نزد او منجر به شکل گیری و نضج یکی از تاثیرگذار ترین و رایج ترین مکاتب کلامی امامیه شد. این مکتب که نماینده مهم آن تا همین امروز کتاب «کشف المراد» علامه حلی است،‌ با پذیرش ادبیات منطقی و فلسفی تلاش کرد منظومه کلامی امامیه را بازسازی و به‌سازی کند.
در دوره حاضر که در پائیز 1398 در تهران برگزار شده،‌ اساتید محترم به بررسی تطور کلام در مدرسه حله، جریانات و مکاتب کلامی فعال در آن و جدال‌های فکری میان ایشان پرداخته اند.