سلفی‌گری ایرانی نام جریانی است که از اواخر دوران مشروطه -به ادعای خود- با هدف ضدیت با خرافات ایجاد شد. از این جریان با عناوینی چون جریان‌های تجدید نظر طلب در عقاید شیعه یا گرایش‌های شبه وهابیت در شیعه نیز یاد می‌شود. این جریان دعوی اصلاح‌گری در دین و عقاید شیعه را داشت؛ اما در این میان، برخی از چهره‌ها، در انتقاد بسیار تندروی کردند؛ به‌حدی که در جریان به ظاهر اصلاح‌طلبانه، به بازگشت از دین رسیدند. عدّه‌ای نیز تنها به ایجاد تغییر در برخی موارد اشاره داشتند و از روی تقیه یا اعتقاد یا ملاحظات دیگر، از آن حد تجاوز نمی‌کردند. در دوره‌ی رضاخان، هم‌زمان با اوج‌گیری گرایش به غرب، فعالیت‌های جریان اصلاح دینی و مبارزه با خرافه‌گری نیز به‌شدّت افزایش یافت. در این زمان غرب‌گراها در راستای اهداف خود در این زمینه فعالیت کرده،‌ مبارزه با خرافه را به‌صورت یک ارزش فرهنگی درآوردند و از طریق آنان این مسئله به دین و مظاهر و شعائر مذهبی نیز کشیده شد. در واقع کلمه‌ی «خرافه» یکی از اصطلاحات کلیدی دینی در دوره‌ی رضاخان و پس از آن به شمار می‌آید.

در مجموعه‌ی سال‌هایی که ایران تحت سیطره‌ی دولت پهلوی بود، چندین نفر با گرایش‌های فکری خاص و با تأکید بر اصلاح‌گری در دین و مذهب در صحنه‌ی فکری ایران ظهور کردند. بسیاری از این افراد، روحانیونی بودند که به‌مرور تحت تأثیر فرهنگ تجددخواهی روزگار مشروطه و بعد از آن، به جرگه‌ی اصلاح‌طلبان تجدیدنظرطلب پیوستند. مطمئناً این افراد در مسائل مختلف با یکدیگر همسان نبودند، اما امکان این که آنان را براساس اصولی خاص در یک مجموعه قرار داد، وجود دارد. در یک نگاه کلی، برای این گروه می‌توان ویژگی‌های زیر را بر شمرد:

• قرآن‌گرایی و بی‌اعتنایی به حدیث.
• تأثیرپذیری از نگرش وهابی - سلفی که مقابله با بسیاری از مظاهر مذهبی و اعتقادات امامیه در قالب ادعای اصلاح‌طلبی و مبارزه با خرافات.
• تأثیرپذیری از سلفیه از یک سو و از نوعی خردورزی حسگرای دوران تجدد از سوی دیگر.
• فاصله گرفتن از مرجعیت رسمی دینی و روحانیت در بُعد فکری و دین‌شناسانه آن از یک سو و عدم پذیرش رهبری آن از سوی دیگر.

در این دوره‌ی کوتاه سه روزه، به پیشینه‌ی تاریخی این گروه، شاخصه‌های فکری و جریان‌شناسی افراد آن پرداخته شده است.